Ня кідай мяне, добрая птушка,

забяры ў вышыню за сабой.

Я вузенькай чырвонай істужкай

праплыву па-над белай зямлёй.

Зачаплюся на ймгненьне за вежы

разбатрачанай даўніны,

кіну цень на асеньнія межы,

на пушчанскія лахманы.

Хай крычаць мне: ні пуху, ні пер’я!

К д’яблу загадзя ўсё пашлю.

У душу беларускі веру я,

з крывічанкай вазьму шлюб.

Перад тым, як зь зямлёй навечныя, –

прысуседжуся зь небам, зорамі...

Ой ты доля мая перапечная,

перавітая ўкрыж аборамі!