Глухая поўнач, згасьлі зоры.
Агні ўдалі прад цягніком.
Мо' хутка родныя прасторы
Мне ўдасца ўбачыць за вакном?
Натоўп на станцыі, калёсы
I навабранцаў звонкі сьвіст.
З салдацкай песьняю галосяць
Баян і п'яны гарманіст.
Пяюць аб тым, як маці сына
Не дачакалася з вайны...
На шыю рукі нехта ўскінуў
Пад шэпат вуснаў і вясны.
А хто ня меў з кім разьвітацца –
Ні з азяродам, ні з канём, –
Ушнураваўшы туга лапці,
Сыпнуў частушкамі-агнём.
Аж не ўстаяў цягнік на мейсцы,
Па буферах пранёсься звон.
I, можа, галасоў са дзьвесьце:
– Не забывай, Гарыд!.. Сымон!
– Часьцей лісты пішыце з войска!
– Каб бог вас ад бяды сьцярог!
– Не забывайце роднай вёскі,
Бацькоў, дзяўчат, сваіх дарог!..
Зноў шум калёс ды ноч над сьветам.
У вокны барабаніць дождж.
О, лепш бы не глядзець на гэту
Глухую над радзімай ноч!
