 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Цёпла, міла каля печы –
дровы дзед прывёз.
За вакном зімовы вечар
і трашчыць мароз.
Ў заінелы белы вэлюм
ўбралася зіма;
а у сэрцы зьледзянелым
літасьці няма.
Ні агонь тых зораў ў небе,
ані той каптан
на плячох з старога зрэб’я
не сагрэюць там.
Толькі вецер сьнегам сее,
злы мароз трашчыць;
і тужлівая завея
жаліцца ў начы.
Толькі сэрца шчыміць сьцюжай...
Занясло парог.
Нехта белы, сьнежны кужаль
сьцеле па палёх.
Часам звончык адазьвецца
сам сярод палёў,
то вясёла расьсьмяецца,
то замоўкне зноў.
Мо’ ўжо трапіў падарожны
недзе ў цёплы кут?
А мо’ гэта ў бездарожжы
сані водзе блуд?
I заместа да сялібаў,
на прабіты сьлед,
сані штось па зьмерзлай скібе
цягне нейдзе ў сьвет.
Сьвятло міргае у далі...
Хатні аганёк?..
Можа йзноў мана якая?
Можа люты воўк?
Сыпнуў вецер сьнег з прыполу,
ўзьняўся йзноў круціць.
Дакучае страшны холад...
Сьледу не знайсьці...
Дзе-ж агонь, ты, дзе ля печы
ветлівы папас?
Дзе-ж вы, брацьці, што сардэчна
ў ноч чакалі нас?
Дзе-ж ты, родная хаціна
з роднаю сям’ёй?
Абагрэй блуднога сына
сьцюжнаю парой...
1940
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
