Думы мае, думы, раненыя крыльлі!
Вырасьлі ў няволі вы пад стогн братоў...
Путы вам цьвярдыя ўзьлёту баранілі,
не давалі зьліцца зь песьняй курганоў...
Шум дуброў тутэйшых вас паіў надзеяй,
гартавала сэрца цьвёрдая зіма;
срэбнакрылы Нёман на грудзёх лялеяў,
расьпяяны вецер ў неба падымаў...
Думы мае, думы, калыхаў вас сівер,
гадаваў вас смольны, пачарнелы зруб;
рваліся вы ў неба агнялётным ўзрывам,
каб пад нашы стрэхі прыманіць зару!
Думы, мае думы! Шапацеў вам вечар,
бэзавы галіны клікалі акном;
пад мільёнам зораў, мігатлівых сьвечак,
старажыў вам месяц неспакойны сон.
Вас вітала сонца залатых палудняў,
каласы цяжкія цалавалі ў твар;
вы-ж плылі, ляцелі за агнём тым блудным,
каб яго разьдзьмухаць ў несьмяротны жар!..
Калі стройны травень зелянеў на полі,
кучаравіў дрэвы, маляваў сады, –
места сноў дзявочых, лепш з курганаў волю
разбудзіць хацелі віхрам маладым!
Калі восень лісьце ясна залаціла,
жураўлі вам слалі воклікі з гары, –
вы на сьвежых сумна плакалі магілах,
што насыпаў ў краі вораг без пары.
Вам пяялі ў ночы стрункія бярозы
аб руках адважных, скутых ланцугом;
гэты сівер крыльлі вам няраз марозіў,
што застыў бяз жалю за вузкім акном.
Думы мае, думы, раненыя крыльлі!
Вырасьлі вы ў путах, там пад стогн братоў...
Не мая віна ў тым, што калі вас выльлю, –
ля каліны белай чырванее кроў.
1942
|
|
