Гэй з-пад рук тых, з-пад дзявочых, ды з-пад церніцаў,
восень сыплецца на землю церняцьцю,
ў даль шляхамі цягнецца гусінымі,
дагарае па садах юргінямі.
Разьвіталісь, замахалі птушкі крыльлямі...
Туманы разьвесіў вецер вокал мілямі.
З-пад кудзеляў, ніткай шэрай аж да раніцы,
доўга вечар, доўга ночка ў восень цягнецца.
Аб былым таёмным, страшным, аб няведамым,
доўга, доўга ня сьціхае казкай дзедавай.
Плача вецер неўгамонны дзесь за вокнамі –
дзе падзецца чалавеку адзінокаму,
што ня мае долі, шчасьця, нават іскрачкі,
што ня мае ў цэлым сьвеце сэрца блізкага?..
1942
|
|
