Над Падуяй неба такое наўкруг,
як сны мастакоў Адраджэньня.
Падуя – горад вялікіх навук,
славутых надзей і імкненьняў.
Заціхлі званы, адбылася імша,
йзноў сьпевы гучаць на лаціне.
Дыплом уручаюць: ён сын Лукаша,
палачанін, Франьцішак Скарына...
Даўно ўжо пакінуў свой меч, і свой лук,
і Полацк, лясамі акружаны,
выйшаў насустрач свабодных навук,
па-свойму сільны і мужны.
Ўжо доктар навукі пад сілу яму.
З Падуі слаўнай, з чужыны,
вязе Беларусі, народу свайму
жыцьцё сваё, званьні і імя.
Ня князь і ня шляхціц, бяз дворні і слуг,
праз пушчы, мядзьведжыя тропы
вяртаецца доктар мэдычных навук,
першы доктар на ўсходзе Эўропы.
Гандлюе, квітнее наш край малады,
багаты і хлебам і рыбай:
будуюцца замкі, ўстаюць гарады,
вырастаюць у пушчах сялібы.
Толькі навукі, паны над зямлёй,
мовяць мовамі розных чужынаў.
I першую кнігу на мове сваёй
друкуе нашчадкам Скарына.
I роднае слова гучыць сярод цьмы
чужынскай, як праўда трывожная:
«Не, не для долі жывёльнае мы,
а к доблесьці, к праўдзе народжаны».
Простым людзям ён піша, субрацьцям сваім
дарагія, разумныя словы.
Апавяшчае ўрачыста усім:
«Бог пусьціў мяне ў сьвет з гэтай мовай».
Можа, словы былі як загад,
гэту мову пакутныя ўнукі
захавалі пад стрэхамі хат
для сьвятла, для дабра, для навукі.
Мудрасьць здолее ў цемры сьвяціць.
Загад продкаў у сэрцах ня згіне!
Будзем думаць, вучыцца, тварыць
так, як ты,
ў сваёй мове,
Скарына.
1965
|
|
