Кажуць, што праўды няма на сьвеце,
дружба людская – словы на вецер,
вернасьць і сталасьць – як лёгкі дым,
пышуцца словам да першай бяды.
З кім бы бяду ні дзяліў папалам, –
ў горы, ў нягодзе апынешся сам,
певень і тройчы не пракрычыць –
кінуць самотнай цябе уначы.
Як добра, што сонца ня гасьне ўгары,
і ветры гамоняць са мной, як сябры,
і дождж аблівае, змывае слязьмі
памяць аб тых, каго звалі людзьмі.
1966
|
|
