Вясковы дом. Тут зруб звычайны
і сіла бацькавай рукі.
Бярвеньняў, высечаных дбайна,
цяжар
прылёг на вушакі.
Глядзіць на сьвет,
прапах жывіцай,
на летнім сонейку прасох,
між дрэва ветру не прабіцца –
ляжыць там туга шэры мох.
Чысьцеюць сені і сьвятліца
да ўсіх прыветліва, зь цяплом.
Тут кожны можа прыпыніцца,
хто завітае не са злом.
Хлеб пад абрусам хатні, сьвежы,
мядок ліпнёвы загусьцеў.
Ахвотна нож акраец рэжа
і мажа мёдам для гасьцей.
Сьляды маіх дзядоў на лаве,
дыван з матуліных красён.
За абразамі пахнуць травы,
цьвітуць юргіні пад вакном.
Сагрэта вішнямі сяліба,
сьцяжынак ад суседзяў бег,
засеяная хлебам скіба
айчынных ніваў зь веку ў век.
|
|
