Словам ці затоеным маўчаньнем,
думкамі, што йдуць з маімі ў такт,
адгані з чала мне боль адчайны –
зь ім сама ня спраўлюся ніяк...
Бы ў часы сяброўскае сустрэчы,
як ішлі мы поруч празь сяло,
раскажы мне аб харошым нечым,
каб зусім ад сэрца адлягло.
Не шукаю я ў людзей апоры,
іншаму магу дапамагчы.
Гэта ўзьлёт мой прыпыніўся з гора,
і таму са мною памаўчы...
|
|
