Словам ці затоеным маўчаньнем, думкамі, што йдуць з маімі ў такт, адгані з чала мне боль адчайны – зь ім сама ня спраўлюся ніяк... Бы ў часы сяброўскае сустрэчы, як ішлі мы поруч празь сяло, раскажы мне аб харошым нечым, каб зусім ад сэрца адлягло. Не шукаю я ў людзей апоры, іншаму магу дапамагчы. Гэта ўзьлёт мой прыпыніўся з гора, і таму са мною памаўчы...
|
|