Зоры гамоняць таемнай гамонкаю,
вецер шапоча ў кустох.
Рвецца і рвецца нітачка тонкая
ў кволых, нядужых рукох.
Жар ператлеў пад засланкай шэраю,
зьвечара сьвет не гарыць.
Стыне памалу саганчык зь вячэраю,
бабка стамілася, сьпіць...
Можа, здаюцца ёй межанькі росныя,
птушкаю хоча ўзьляцець,
хоча вярнуцца да дзён, дзе з пракосамі
сьмела ваюе касец.
Станам і ростам мог мерацца з топалем,
чубам – з пракосамі траў.
Поту гарачага срэбныя кропелькі
позьмухам вецер сьціраў.
Люба было завіхацца з грабелькамі,
сьмехам зьвінець маладым,
люба было прыбірацца нядзелькаю
з думкай дзявочай аб ім.
Клічуць музыкі бубнам, гармонікам,
танцамі, блізкасьцю рук,
песьняю сэрца, тугой неўгамоннаю,
кліча разгойданы круг.
Зьзяе галоўка стужкамі, косамі,
шчокі і вусны, як мак,
скачуць пад музыку ножанькі босыя,
яркі мігціць андарак.
Ў танцы на рукі, каханыя, мужныя,
лёгенька клоніцца стан.
Русыя косы з галоўкі закружанай
ўпалі яму на каптан.
...Недзе цвыркун расьпяяўся у трэшчыне,
месячык выплыў з-за хмар.
Сьняцца бабулі пракосы над рэчкаю,
ціха ўсьміхаецца твар.
|
|
