З маладых дзявочых гадоў
слаўлю меч, паважаю кудзелю,
зьмест з-пад сэрца вырваных слоў,
народа жыцьцё і надзеі.
Наша доля – кудзеля, лён,
нітку віць зь недапрадзенай шпулі,
вартаваць адвечны агонь –
казкі, песьні забытай бабулі.
Дом – адвечная доля жанчын,
а ў час, для народа грозны,
ў нас мужчыны ўздымалі мячы
ў абароне краіны і гнёздаў.
Ў кволых пальцах мяча не ўтрымаць,
меч – для дужых мужчынскіх далоняў.
Нараджаць нам, не забіваць,
ўзгадаваўшым жыцьцё ў сваім лоне.
Усё ж апора, мы брацьця, пры вас,
ў цяжкой долі надзейная помач.
Зьдзекі лёсу ня ўмеем стрываць,
у бядзе здольны выстаяць поруч.
Сэрцам мёртвым патрапім збудзіць,
і агонь ажывіць ў папялішчах,
і, як Лада, аддана любіць
свае пушчы, свае гарадзішчы.
Грознай лютасьці ведаем сеч
і ў адчаі ля вас не застогнем.
Калі з рук вашых выпадзе меч,
мы падымем яго ў абароне.
Нараджаць нам, не забіваць.
Ў нас мужчыны дубы, мы – лозы.
Ўсё ж гатовы мы львіцамі стаць,
калі нішчаць зямлю нам і гнёзды.
|
|
