Толькі чыстыя сэрцы пяюць. Толькі птушкі, вітаючы сонца ды калі свае гнёзды ўюць, звоняць песьнямі ў неба бясконца. Гэта подзьмух жывучай вясны, ясных промняў няўлоўная жменя прабудзіла кругом галасы маладосьці, сілы, квітненьня. Сум праходзіць мінулай зімы, заміраюць нягоды жыцьцёвыя, падымаецца радасьць зь зямлі, сакавіцкім павевам адноўленай. Сіла крылаў ня знае граніц, абмінаючы сьцежкі глухія, п’е душа зь першародных крыніц беларускай адвечнай стыхіі. Вырываецца песьня у сьвет моцнай прагай дабра і свабоды за птушынымі песьнямі ўсьлед. I паэты птушынага роду.
|
|