А мяне, мусіць, з гора нарадзіла зямля, толькі ціхай пакоры ў сэрца мне ўліла. Ноч, як подых хаўтурны, на’т зара не ўзышла, не з праменьня, а з буры, мусіць, выйшла душа. Сонца на небасхіле. Кружыць птах над зямлёй. Ён пазычыў мне крыльле і паклікаў з сабой. Крыльле – скарб небагаты. Ўзьлётаў не падзяліць. Не хапіла зярнятаў, каб усіх накарміць. Толькі песень хапіла, каб хтось духам акрэп. Пэўна, ў песьні ёсьць сіла. Пэўна, ў песьні ёсьць хлеб.
|
|