Тут дарога бяжыць праз палі,
абмінае над крушнямі дзічкі,
б’е вада ля каменьняў зь зямлі
ў лона ціхай празрыстай крынічкі.
Я расту, як ячмень, як авёс,
зерне ў коласе пэўна хаваю,
а ў сьнягі і ў суровы мароз
я, здаецца, з ральлёй спачываю.
Што жывое, я сэрцам люблю.
Кожны ведаю твар невялічкі.
Ласку сонейка ў душу лаўлю
і ад бур не хаваю аблічча.
|
|
