Народ аседлы мы, ня птушкі пералётныя,
і Бацькаўшчына родная – ня стэп.
Зь зямелькі ворнае,
зь сяўні і поту мы,
так пакахаўшыя касу і серп.
Дажджамі мы абмытыя і росамі,
жывучасьць нам дае сама вясна.
Мы ад зямлі – складаныя і простыя
і шчодрыя такія ж, як яна.
Натураю, як сонейка, мы добрыя
і літасьцівыя, як матчына любоў.
У барацьбе мы стойкія, харобрыя
і верныя зямлі сваіх дзядоў.
Як нашы пчолы, гэтак працавітыя,
нібы мурашкі, дружныя з сабой.
Ад долі труднай гартаваныя, гранітныя,
ішлі стотысячнаю «Грамадой».
Душою мы, як песьні шчырыя,
у сьвет загнаныя мы са спалоху дзён,
дамоў вяртаемся, як птушкі з выраю,
і ападаем на стары загон.
I мілае нам неба грудаватае,
і восені, і летні санцапёк.
Бары адвечныя, сады за хатамі,
нагамі роду стоптаны парог.
Жывём мы гнёздамі, сваімі сёламі,
насельваем старыя гарады,
ў бяседзе дружныя,
падчас вясёлыя,
зь вясковых хатаў вырай малады.
|
|
