Даль, як глянуць, бялее. Белы кужаль дарог, закруціла завея белы сьнег у палёх. Ашалела завея, загубіла мой сьлед. Насумёціла, вее аж каню па хрыбет. Палазам не працерці шлях стары да сяла. Гурбы сьнегу і ў сэрцы мне зіма намяла. Мроі, мары, надзеі вырваў вецер з дарог. Круціць, круціць завея белым сьнегам ля ног.
|
|