Іду штодзённа
сьцежкай студзёнай.
Бяру за грыву долю-каня.
Здаецца часам: пяюць верацёны
пад бацькавай стрэхаю аж давідна.
Водгук мінуласьці, любы і сьпеўны,
як хвалі калосься,
як шум баравы.
Матчыных рук дотык мяккі, сугрэўны,
кранаецца промнем
маёй галавы.
Усё гэта – прывіды, здані.
Вяртаньне
да вёснаў,
да матчыных рук цеплыні.
Сялянскаю шчыраю песьняй сьвітаньня
трывожыць асеньнія позьнія дні.
Сумна на сэрцы
і крыху балюча
бяз баяў кудзельных,
бяз матчыных слоў
Такая у гэтым усім
неўміручасьць,
гаючая душу сьвятая любоў.
|
|
