На роднай зямельцы ўсе мы ня госьці, Усе мы чыесьці, усе мы кагосьці. Хоць спарахнелі дзядоў нашых косьці, У нашай натуры ёсьць іхняе штосьці. У паднявольлі ад пыхі адсталасьць, На вузкіх загонах народу трываласьць. Жаночая гожасьць, мужчынская сталасьць, Лагоднасьць зь сябрамі і з ворагам ярасьць. У цягліцах сіла, а ў сэрцы каханьне. У працы і ў песьні бяз стомы, хістаньня. Роднаму вернасьць, да гнёздаў вяртаньне, З тугою бязьмернай, ўсе крыху сяляне. Усе з баразёнкі, ад нівы, ад плуга Йдзем часам асфальтам, як полем ці лугам, Калі непасільна бывае і туга, Ты к ворагу грозна, а з сэрцам да друга.
|
|