Стаю адна, а прада мной ірдзіцца, сінее поясам вузенькая рака... Прыйшла сюды я раньнем на граніцу з другога боку птушак сустракаць. Вось вылетуць яны зь зялёных хвояў, пачнуць вясёла з сонцам гаманіць і паплывуць у сіні нада мною, ня знаючы ні межаў, ні граніц. Вось вылетуць... ушыр і ўдоўж па краі, дзе толькі кліча рэха братніх мук. Іх вольны лёт нішто не затрымае – ні сінь Дняпра, ні быстраводны Буг. Ня ўбачу больш, як сонца тут устане і ў сініх хвалях голаў акуне... Не заірдзіцца у кустох ружова раньне і толькі ў чужыне прысьніцца мне. Як гляну я на стрэхі родных вёсак, што у лугох, як птушак чарада... Мне гэтак цяжка родныя палоскі і край свой любы сяньня пакідаць... Калі цягнік жалезам зарагоча і панясе ў далёкі, гулкі вір, імглою смутак ападзе на вочы, ўпадзе мой стогн на прыдарожны жвір... I, ціха стоячы ў вакне вагона, я захачу, самотная, адна свае аўсом засеяныя гоні, і вобраз сёл, і буры лес абняць. Бывай ужо, плыві далей, Зэльвянка, нам прыйдзецца з табой расстацца ўсё ж... Іду дамоў, а прада мной сялянкі ступаюць па дарозе басанож. Глядзяць у твар, і чуецца пытаньне: чаму ў вачох такі дзіўны агонь, адкуль прыйшла чужая пані і плача так няведама чаго? Пайшлі далей, іх словы заціхалі, упаўшы недзе ў польны малачай. Мне ж засталася толькі жменя жалю й дарога сумная ў чужы, далёкі край.
1943
|
|