РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Ларыса Геніюш
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Над Зэльвянкай
Стаю адна, а прада мной ірдзіцца,
сінее поясам вузенькая рака...
Прыйшла сюды я раньнем на граніцу
з другога боку птушак сустракаць.
 
Вось вылетуць яны зь зялёных хвояў,
пачнуць вясёла з сонцам гаманіць
і паплывуць у сіні нада мною,
ня знаючы ні межаў, ні граніц.
 
Вось вылетуць... ушыр і ўдоўж па краі,
дзе толькі кліча рэха братніх мук.
Іх вольны лёт нішто не затрымае –
ні сінь Дняпра, ні быстраводны Буг.
 
Ня ўбачу больш, як сонца тут устане
і ў сініх хвалях голаў акуне...
Не заірдзіцца у кустох ружова раньне
і толькі ў чужыне прысьніцца мне.
 
Як гляну я на стрэхі родных вёсак,
што у лугох, як птушак чарада...
Мне гэтак цяжка родныя палоскі
і край свой любы сяньня пакідаць...
 
Калі цягнік жалезам зарагоча
і панясе ў далёкі, гулкі вір,
імглою смутак ападзе на вочы,
ўпадзе мой стогн на прыдарожны жвір...
 
I, ціха стоячы ў вакне вагона,
я захачу, самотная, адна
свае аўсом засеяныя гоні,
і вобраз сёл, і буры лес абняць.
 
Бывай ужо, плыві далей, Зэльвянка,
нам прыйдзецца з табой расстацца ўсё ж...
Іду дамоў, а прада мной сялянкі
ступаюць па дарозе басанож.
 
Глядзяць у твар, і чуецца пытаньне:
чаму ў вачох такі дзіўны агонь,
адкуль прыйшла чужая пані
і плача так няведама чаго?
 
Пайшлі далей, іх словы заціхалі,
упаўшы недзе ў польны малачай.
Мне ж засталася толькі жменя жалю
й дарога сумная ў чужы, далёкі край.
 
1943
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.