Пад нашым небам чыстым і сінім,
Гдзе вёсны ўзьлялеялі душу маю,
Жыву адзінока, жыву, бы ў пустыні,
Вятры мне хаўтурныя песьні пяюць.
Паранена сэрца, падбітыя крылы,
А выйду я ноччу – ўспаміны з магіл.
Ня плачу, ня гнуся вярбою пахілай,
Трымаюся моўчкі астаткамі сіл.
Пытаюся ночы – каму сёньня горай,
Каго стрэне лёсу караючы гнеў,
Ці тых, хто расьсеяў для людскасьці гора,
Ці тых, хто заўсёды маўчаў і цярпеў.
Нельга маўчаць, калі людзі ня дрэвы,
Памёршым замоўкнуць, жывым гаварыць.
Ня крочыць зямлёю ў хістаньні няпэўным,
А годна, з дастойнасьцю жыць і тварыць!
|
|
