Стаіць моўчкі Каложа ў шэры дождж, ў белы сьнег
Храм над Нёманам Божы, наш дванаццаты век,
Хвалі бераг падмылі, кусок грунту апаў,
Усё ж анёл на крыльлях нам яе затрымаў.
Устаяла праз войны сьветлай зьявай ў вяках
I нашчадкам дастойна наш паказвае шлях,
Каб сьвятое цанілі, што наш продак зьбярог,
Каб ў жыцьці не змылілі зь верных, родных дарог!
|
|
