Vyjšła ja serpam zubčatym
srebra kałośsia kryšyć.
Pachła dakučłiva miataj,
ja ŭ žycie znajšła sparyšy.
Śmiecham sypnułi siabroŭki:
«Oj, ścieražysia hladzi!»
Snop ja viazała, až zmoŭkłi,
mocna ž viazała, naŭździŭ...
Što ž, kab Vasil tut na połi
znosiŭ za mnoju snapy, –
ja nie ŭtułiła b nikołi
vačej,
nie bajałasia kpin.
Hetak chacieŭ jon žanicca,
tak supakojvaŭ mianie...
Usio paniasła navalnica,
ja ŭsio adstupiła
vajnie.
Źmioŭ, nalacieŭšy na viosku,
chłopcaŭ viaskovych vichor,
čyrvań pažaraŭ rasploskaŭ
usiudy –
ź ziamłi až da zor...
Žudasna, doŭha dymiłi
henymi dniami bary...
Serca tryvohaju styła...
Niachaj jano lepiej zharyć!
Chaj spapialacca na popieł
serca i ŭsio u žyćci!
Jak pryčakać ciabie, sokał,
synka jak tabie naradzić?
Dzie uspaminy zakinuć?
Jak tut prysypać piaskom
nočy strumień ciomna-sini,
suzori – łusku akuńkoŭ,
rosnuju miakkaść prakosaŭ,
zdušany šurhat halla,
dziacielnik ssochły u kosach,
raspaleny šept Vasila?
Ech, Vasilok,
moj chłapčyna,
z kim ty načuješ i dzie?
U pyle sypkim kalainaŭ,
ŭ ćviłym bahavińni ŭ vadzie?
Vypiŭ ty ŭžo
ci nia vypiŭ
čarku da dna?
Nie śpiašy...
Pachnuć dakučłiva łipy.
Ja ŭ žycie
znajšła sparyšy.
1941, Miensk.
|
|
