My pryjšłi siudy z vuzkich zahonaŭ,
razzałočanych miatłicaj i zvancom,
z-pad niabiosaŭ sinich i pradonnych,
ad narodam składzienych kancon.
Dzie ž u śviecie rojnym i šumłivym,
miž viankami iskrystymi zor,
jość takija jšče, jak našy, nivy,
jość takaja ciša i prastor?
Dzie jašče
źničom čyrvonym pałanieje
hetak holle vosieńskaje łip?
Dzie takija sinija zaviei
mknuć navypieradki ŭviesnu paŭz pałi?
Dzie
prad abrazom niabiosaŭ śvietłym
nočy palać stolki zornych śvieč,
dzie,
dzie ž hetki voś ščaśłivy j vietły,
jak u nas,
być moža čałaviek?
Tolki ŭspomniš heta ŭsio – i pałić,
ciśnie serca niešta,
nie sahnać.
I błakitnym ładanam udaleč
najščyrejšaja płyvie tuha...
Dy niachaj
sivy pałyn na miežach
siańnia zvonić pa tabie,
moj kraj,
znoŭ čaromchavym pachučym śnieham
kon ciabie asyple,
pačakaj!
Znoŭku ŭspychnuć napiarejmy vietram,
nad paletkami tvaimi pieśni žniej,
i daloka,
za sivyja nietry,
ty svoj smutak cierpki pražanieš!
1945, Berłin.
|
|
