Хоць мы лісты, што восеньскі віхор, разгойдаўшы, мяце па далячынях сініх, – карэньні нашыя ўліліся у падзол радзімай глебы, і таму – ня гінем. Не выкарчаваць нас сякерай ці агнём, сталёвай сеткаю ўкавалі мы суглінак. Калі вярнуць – вярнеце нас зь зямлёй і з спадчынай дзядоў, інакш яе ня кінем. Адно, ці стане ёй, Радзіме, на гады жывой вады й пажывы для згалелых? I ў восеньскім лісьці хтось, вецер мо, шасьціць: Трывайце... З вамі я... Адзіны лёс мы дзелім.
1950–1952
|
|