У зьвечарэлай цішыні Паверыць сьнегу хрупаткому, Глядзець на сонныя вагні – I не зайзросьціць анікому. Згадаць, нібы далёкі сон, Слупоў здраньцьвелых перагуды, Пагляд спагадлівых акон – I не сьпяшацца анікуды. Забыць згрызьню турбот пустых, Успомніць, Што табе за трыццаць, I шкадаваць, Што гэты міг Ня зможа болей паўтарыцца.
|
|