Зьнемаглася ўдыхаць цямрэчу, Ты як мера і сутнасьць рэчаў, Ты як мора, і тут на беразе Прахалода, мой верш цьверазее. Горад знае бязважкасьць і стому, Зрослы зь небам, сабе самому Не патрэбны ў сьпякотны ліпень. Хваля мне да падэшваў ліпне. Ёсьць каму наступаць на пяты – Адзінота ў душы напятай, Хваля словамі ў сшытак легла, Мне ёсьць чым вымяраць адлегласьць.
2006
|
|