– Пра атаву напомніць прасіла?.. –
Голас дзеда цячэ ў цемнаце. –
Маладую даўно пакасілі,
А старая... Няхай пацьвіце!
Не сьпяшаюцца дужа з атавай,
Добры сёлета быў сенакос...
Крочым летам. Высокія травы
Пад цяжарам нахлынуўшых рос.
Зьлева – рэчка. I домік направа.
Выглядае прыветна з акна
Цётка Клава.
Клава – атава,
На чатыры пакоі адна.
Можа, ўспомніць пра нашу размову,
Па гадох, як па снох, прабяжыць.
I прывычна пагоніць карову
На атаву, што буйна шуміць.
Мне ж успомніцца досьвіткам сінім
Голас дзеда глухі ў цемнаце:
«Маладую даўно пакасілі,
А старая... Няхай пацьвіце!..»
|
|
