Напэўна, шчасьце ў мяне не па ўзросту.
Хістаецца ў руках чаша зь бяросты,
Чаша, поўная вясной і табой.
Многагалосаю
песьняю
захлынаецца бор.
Прабіваецца празь першае лісьце
Празрыстасьць думак і гукаў празрыстасьць...
Сонца высока.
Блізка да маю.
Сама сябе на сьвятле адчуваю.
Адчуваю калючую адзіноту,
I давер дзіцячы, і сталую цноту,
Навальніцу ўдач, крыгалом бяды,
Ля пралесак нясьмелых –
твае сьляды.
Ты адыходзіш сьвяточна і проста.
Забіраеш радасьць і сон.
Да захмяленьня пахне табою
чаша бяроставая,
У якой недапіты бярозавы сок...
|
|
