Бывай, дарагая мне Прага!..
Ты ў белы прыбралася іней
калі карабель мой жыцьцёвы
прыстаў на Вэлтаве сіняй.
Адвагі было ў мяне мала,
настрой – беларускі, гаротны.
А ты сьнегам места прыбрала
так белым, як нашы палотны!
Ляцелі, як быццам-бы зоры,
танцуючы зь ветрам сьняжынкі,
у бель яны строілі горад
і цешылі сэрца чужынкі.
У неба цягнуліся вежы,
так стройна, як нашы таполі,
хоць вецер ня гнуў іх на межы
і вокал ня слалася поле...
Усё-ж ў ноч, калі сьніліся краскі
і сум крышыў сэрца ў аковах –
мне баяў таёмныя казкі
граніт гэтых вежаў вяковых.
Бывай, залацістая Прага!..
Мой парус кірунак ўжо меніць...
Успомню цябе я няблага
за казкі і сэрца каменьняў.
За прыязьні даўняй азнакі,
за кажнага Крывіі сына –
прыймі сяньня, Прага, падзяку
ад ўнучкі Франьцішка Скарыны!
Глядзі, як вякі ўжо, з адвагай
ў апеку сьвятога Вацлава...
Бывай, дарагая мне Прага,
бывай ў пене срэбнай Вэлтавы...
|
|
