Хлопчык маленькі, сшыток, алавік,
а побач дзядуля белы.
«Паможаш?» – пытае.
«Пяро не прывык
трымаць я ў руках няўмелых.
Я ў гэтым ня майстра, мой ўнучак малы,
чытаць і пісаць не умею:
я пасьвіў каровы, авечкі, валы,
араў я зямельку і сеяў.
Мяне не вучылі, я быў мужыком;
калі было з гэтага сумна,
я, ўзяўшы жалейку, выходзіў тайком
ў шырокае поле, за гумны.
I скардзіўся гоням, траве і лясам
на лёс свой, цяжкі аж да сьмерці,
і толькі ня граў на жалейцы панам –
чужым не кране яна сэрцаў».
Задумаўся хлопчык, нашчадак дзядоў,
вякі засяваючых гоні,
ўздыхнуў ад трывожачых дзедавых слоў,
ад казак сівых на сутоньні.
«Я гэтых часоў не шкадую нічуць, –
сказаў ён, – я рад, што я ў школе.
Адно толькі, дзеду... хацеў бы я чуць –
як плача жалейка у полі».
1960
|
|
