Ліпень пчоламі гудзе соладка,
напінае вясёлкавы лук,
пакацілася сабе сонейка
на зялёны квяцісты луг.
Выйшаў з бабкаю хлопчык русенькі
гэта сонейка сустракаць:
«Не расказвай мне больш, бабусенька,
казкі страшнае пра ваўка.
Ваўкі душаць харошых зайчыкаў,
дзе ваўкі – заўсягды бяда;
мне шкада так Чырвонай Шапачкі,
і бабулькі старой шкада.
Я сабачку куплю кудлатага
і машыну з такім гудком.
Калі вырасту, быццам тата мой, –
пастраляю усіх ваўкоў».
«А баюся, табе яны трапяцца.
Ўсё ж мужай, мілы ўнук, расьці.
Столькі плача Чырвоных Шапачак,
столькі бродзіць ваўкоў у жыцьці».
|
|
