Не аўтобусам выпадковым
ехаць больш або менш мінут, –
я хачу, каб зьвінелі падковы
аб прамерзлы студзеньскі грунт.
У сьнягі, як у белую пену,
ветрам зьбітую ля дарог,
уразаліся сані сьпеўна,
летучы пад гасьцінны парог.
I паверыць, у што ня верыцца.
I ня выпіць ні кроплі страху.
I падужацца зноў зь мяцеліцай
на крамністым жыцьцёвым шляху.
|
|
