Явар зь ветрам хіліўся буйным чубам далоў, у сьвеце сын загубіўся, зараз едзе дамоў. Ён ляціць да старонкі, як вясной жураўлі, безь дзяцсй і бяз жонкі, верны толькі зямлі. А бацькі перад хатай, як сям'я галубкоў. – Адкажы, мілы тата, дзе ты маму знайшоў. Вось такую, што прала лён на верацяне, што ў бядзе пацяшала і цябе і мяне. Што зямлю засявала, калі ты ваяваў, і дабру навучала, калі я падрастаў. Словы мамы, як зь мёду, вочы – сонечны сьвет, колькі любасьці шчодрай, мудрых лекаў ад бед. Многа даляў праехаў, многа сьцежак прайшоў, як матуля, дзяўчыны анідзе не знайшоў. – Выбраў я маладую празь дзьве хаты зь сяла. Гэткіх здатных гадуе толькі наша зямля.
|
|