За вокнамі дождж,
не бадзёры, ня звонкі,
плакаў, аб тым на'т ня знаў.
Вецер рабіны чырвонае гронкі,
як пацеркі, перабіраў.
Сэрца трапеча ў нясталага ветру:
– Красуня, суцеш,
супакой.
Чаму не злажыла караляў ты лстам,
я ажаніўся б з табой.
А то заручыўся зь бялявай бярозкай,
косы ёй плёў давідна,
верна чакала абдымкаў за вёскай,
сёньня бязь лісьця яна.
Гутаркі ветру былі несумесныя.
Зазіхацела рабіна красой
і засталася асеньняй нявестаю,
жонкаю нічыёй.
|
|
