 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Крутавата цягнецца дарога.
Лес абапал цёмнаю сьцяной.
Сьцежкі тупкай ледзь кранаюць ногі –
маладосьць іх носіць над зямлёй.
Зьзяе братаў твар, амаль дзяціны.
Я і ён.
I ноч.
I родны край.
Родныя да болю каляіны
і на хмарцы месяц-каравай.
Хуценька сьпяшаемся дахаты,
завідна ня ўправімся аднак.
Бачыла... ў газэтах... зноў гарматы...
Вечна людзям трызьніцца вайна.
Пра вайну зусім старыя байкі
у дзядоў. А нам бы жыць ды жыць.
Нас у сьвет шырокі клічуць грайкі.
Сто дарог у далечы бяжыць.
Цішыня. Ніхто ў сяле ня сьвеціць.
Гасьне зорак ператлелы жар.
Выграбае мітусьлівы вецер
бохан-месяц з чорнай печы хмар.
Мы ідзём. Бадзёрым словам звонім
войнам, страху, цемрадзі на злосьць.
Не заступіць гора, не дагоніць
у жытнёвым полі маладосьць!
А вайна ля межаў гаманіла –
азьвярэлая, агідная жывым.
Заставаліся попел ды магілы
ды ўспаміны,
бы ахвярны дым.
Зноў успомню –
закрычу ад болю:
– Не аддам цябе, сынок,
вайне!
Хай вайна суровая ніколі
маладосьці ў полі не сажне!
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
