Ўсё выдатна, Божа мой,
Ні адной зары ня згасла!
Можаш зь вернасьці маёй
Віць тугое перавясла.
О глухі ідэаліст –
Мой нязьведаны каханы,
Можаш так, як гойны ліст,
Прыкладаць мяне да раны.
Прыпазьнілася, відаць,
На сьвятло з твайго праменьня.
Можаш сьцены збудаваць
Зь белакаменнага цярпеньня.
Зачакалася – каго?
Балючэй жыву з узростам.
Можаш з горачка майго
Затапіць варожы востраў.
Можаш зьліцца на мяне,
На калючую, на ёлку...
Ды з характару – о не,
Не зьляпіць табе сьвісьцёлку.
|
|
