Мне б запыніцца на юрлівай косцы,
Пакладзіста вяршыць астачу зім.
Як бедная ўдава ў мужчынскай вёсцы,
Я многім абавязана, усім.
Радзінная мая і гаваркая,
Ах, вёска, ты ў прагрэсу на мяжы.
Ды дзе яна, мужчынская такая! –
Ты хоць адну мне сёньня пакажы.
Прайшлі вякі. Пампэі. I Даная.
Але агонь і хіжасьць правяць баль.
Як рэчка, што ад хіміі канае,
Я многім абавязана, на жаль.
Шукаю песьню, як іголку ў стозе.
Шукаю кроплю праўды у мане.
Калінаю гарушчай пры дарозе
Я многім абавязана і – не!..
|
|
