Нясуджаны, я так скажу аднойчы,
Заглядваючы ў бездань, нібы ў дні:
Міні мой дом, і голас мой, і вочы.
Забудзь мяне. Яе – не абміні!
Грахом узнагароджаны, закляты!
Сьвяты, нібыта Юрый на кані, –
Пі юны хмель, растрачвай грошы ў сьвята,
А на яе хоць зводдаля зірні.
Яшчэ зялёны дзень, яшчэ зялёны
Разьбег вясны на маладым ствале.
Зрывай апладысмэнты і паклоны,
Тапчы пажар бясслаўнасьці,
але,
Калі сьвятло ад недаверу згіне,
Нясьпешна прывітай яе сьпярша:
Я так цябе чакала, што ў каліне
Адбілася уся мая душа!
|
|
