Не аклікаць і не чакаць
Надзеі, нібы пены мыльнай.
I пасьля лічбы «35»,
Душа, ты прагнеш быць стабільнай.
О Бог з табой, мой вечны жаль!
Ды буду зноў за песьню брацца
I, ахалоджваючы жар, –
Аб лёд маўчаньня апякацца.
Ну што ж, калі ўжо выпаў лёс,
Быць мужнай – Муза загадае!
Няхай прачулена – да сьлёз! –
Сьмяецца слова і рыдае.
Хай золь і вецер у вакно,
Хай пераважыць скрухі шаля.
Жыцьцё паэта? Вось яно:
Непастаяннае, як хваля!
|
|
