Ні парушынкі ў небе, ні дажджынкі,
I мройна вішня пышная цьвіце.
Яшчэ мая хада лягчэй пушынкі.
Адкуль цяжар так сэрцайка гняце?
Душыла смага, цалавала сьпёка.
Маланка з громам зьвязвала канцы.
Але не памірала ад апёкаў –
Зацягваліся песьнямі рубцы.
Жыцьцё, ты стэп, што выгарэў да краю,
Дрыготкі ліст на восеньскім гальлі.
I ўсё адно – цябе я абдымаю,
I ўсё адно цябе я бласлаўляю
За боль і рай на песеннай зямлі.
|
|
