За высокай кручаю-гарою –
Крылы недасяжныя твае.
Дык чаму ж нацятаю струною
Не рыдае сэрца, а пяе?
Я яго аб гора разьбівала,
Аб чужыя душы-камяні.
I цябе гадамі забывала,
Памінала – Божа барані!
Так жыву, бы зь вечара да ранку,
Дзе гнязда і птушка не саўе.
Дык чаму ж струною-ашуканкай
Не канае сэрца, а пяе?
|
|
