Ня тыя, што пяском цякуць з эстрады,
Ня тыя, што лязгочуць, як станкі, –
Халоднай ноччу, цёмнай, непрагляднай, –
Самой пяшчотай цепляцца радкі.
Мая любоў, ты зналася са страхам,
Але праз прорвы бед і бальшакі –
Калінавым і жытнім сьпелым шляхам
Самой прыродай слаліся радкі.
Ня ведаю нудоты. Толькі ноты
Радкоў наступных, часе, не ўтаі.
Хто спачувае мне? У адзіноты
Ў сябрах былі хіба што гультаі!
О толькі б не ўзарвалася дачасна
Зямля, дзе ўжо сумуюць жаўрукі.
Вось ты зірнуў! I хораша, і ясна
Да самай поўні мрояцца радкі.
|
|
