Пірог сьпякла, ды ўспомніла шайморы,
Бяздомнасьці сівыя палыны...
Ты плачаш, мама? (Год ідзе каторы,
Каторы час ідзе пасьля вайны!)
Ты ўся гарыш, нібы пасьля застуды,
Як за вакном – пякуча-алы мак.
Мне страшна так, што я бягу да студні,
Вядро ж не набіраецца ніяк!
Нясу нарэшце менш чым паўвядзерца –
Вада чамусьці плешча цераз край!
Маёй журбы сярэбранае сэрца,
Ты пачакай. Я хутка. Пачакай!
Пагодны май, і сьветлыні даволі.
Сьвяточны май. I сьвята пірагоў.
Ды ўбачу, як расьце яшчэ на полі
Наш горкі хлеб. I горкая любоў.
|
|
