Цікавы, мудры быў мой дзед.
Любіў жніва багацьце.
Жаніўся ў васемнаццаць лет,
шаснаццаць раз быў бацькам.
Пісаць ён, праўда, не прывык,
хоць меў пад старасьць слуг.
Усё лічыў, што алавік
куды цяжэй, чым плуг.
Старанны, добры дзед мой быў.
I ведаў вартасьць волі.
Дзён, як на паншчыну хадзіў,
не забываў ніколі.
А скажа слова – быць таму,
бо слова – праўды мера.
I людзі верылі яму.
Ён чалавеку верыў.
Да старасьці апошніх дзён
нязгорблены і стрункі,
ён запрагаў каня ў фургон
ды не любіў чыгункі.
Захутка прэцца той цягнік,
на крык не затармозіць,
а дзед паціхеньку прывык
з прыпынкамі ў дарозе.
Бывала, ў сьцюжу ці ў мароз
заложыць пару коней
ды ў санках едзе сотню вёрст,
каб толькі не ў вагоне.
То закіруе на папас,
аброк каню падкіне.
Зь сябрамі стрэнецца якраз
або купца запыне.
Гарэла, сьпела безьліч спраў
з дарогі да дарогі.
Нікому дзед не адмаўляў
разумнай дапамогі.
|
|
