550
Р. Т.
Дзьве сілы крыніцы, дзьве братнія рукі,
сталёвыя рукі ў адчай без хістаньняў,
два сонца праменьні ў дзень цяжкай дакукі,
хто выцягне сьмела насустрач мне сяньня.
Каб сіла жывая, крынічная сіла,
што панцыр астылай зямлі прабівае,
збалелае сэрца агнём запаліла
і збавіла душу фіялкавым маем.
Дзьве рукі, два пасмы радзімай асновы,
дзьве красак галіны, што з маем ня вянуць,
дзьве родныя струны із скрыпкі ліповай
прыдзеце насустрач мне зморанай сяньня.
|
|
