Зелянеў пявучы май,
Да зямлі прыпаўшы.
Закахаўся папугай
У ластавачку нашу.
Не пяюн, а лапатун,
Рыжы, як з пажару,
Можа ён і прыгажун,
Ластаўцы — не пара.
Ластавачка над зямлёй
Нізка пралятала
I на мове, на сваёй,
Гэтак шчабятала:
— Вопратку тваю хвалю.
Гонар — паважаю.
Усё ж, скажу,
Я не люб-лю
Розных папугаяў,
Што дзяцей пужаюць.
Калі хочаш з намі жыць,
Есці нашы мушкі,
Навучыся гаварыць
Лепш па-беларуску.
|
|
