Сінь і глыб бяз конца-краю,
Ціш і згодачка сьвятая
Неба, землю абнялі.
Сонца зранку жарам пыша,
Ветрык лісьце чуць калыша,
Вее чуць паўзьверх зямлі.
Лес і поле з збажывою,
Апавітыя смугою,
Задуменныя стаяць.
І сярод цішы нясьмела
Над зямелькаю зьнямелай
Сталі хмары вынікаць,
Ды так ціха, так пужліва,
Нібы зданкі або дзіва
Невядома скуль ўстае.
Шырыць сонца клуб іх белы
І маланак-громаў стрэлы
Ім на страх зямлі куе.
А зямля як бы замлела,
Толькі дуб стары нясьмела
Зрэдку лісьцем павядзе.
Змоўклі ўсе вакол абшары,
Бо замысьлілі штось хмары...
Ой, знаць, бура загудзе!
1916
|
|
