|
Баляда Ўладзімера Мулявіна
|
|
12.01.1941 – 26.01.2003
|
Чужое становіцца родным,
І песьня спакойна плыве,
Нібыта па рэчцы палотны,
Нібыта буслы ў сіняве,
Праз душы людскія і сэрцы,
Празь вецер, сьнягі і гады,
І нёманскай хваляю б’ецца
У бераг, дзе ў квеце сады...
Жывым будзе слова жывое,
Яно, як нябёсы, вада,
Люструе сьвятло незямное,
Якое ня ўсім тут відаць
У тым, што ў агні не згарае,
Ня губіцца ў пыле гадоў,
А верыць усіх прымушае
У тое, што наша любоў
Як замка высокага вежы,
Як зоры, як сонца, як Храм...
І раптам дарога – як сьнежань,
І раптам жыцьцё – напалам,
Нібыта гітара разьбіта,
І струны парваны, і кроў
Як сонца расплаўлены зьлітак,
Як наша да песьні любоў...
4.VI.2004.
|
|
