Як парвецца апошні надзейны з руку таўшчынёю канат і плясьне халодны вецер у ветразя даланю, то стане ўсё на месцы – і пырскі, і зоркі ў небе, і белае вока поўні і мы па камандзе «зважай»! Тады й пацукі з паклонам заявяцца да капітана і сьціпла яго папросяць ў каманду іх залічыць. Кармой да абрыдлага берагу у самае сіняе мора па срэбнай таемнай сьцежцы насуперак усяму... Мы выйдзем і недзе сустрэнем таго, каго гэтак чакалі, каго не знайсьці у корчмах усіх на сьвеце партоў, каго не набыць за грошы, і вострым нажом не настрашыць, каго не пакласьці ў куфар і словамі не апісаць. Таго, хто нам дасьць свабоду ад сонца, зямлі і неба, ад веры і самападману, ад клопатаў і мітусьні. Праз тое, што ён наймацнейшы, бязьлітасны, беспакараны, непадуладны нікому бязжарсны вялікі ШТОРМ!
|
|