Анатолю Івашчанку
У кожнай згодзе ёсьць сваё «годзе»! У кожным добра ёсьць сваё «до»! Іду, апрануты па апошняй модзе, адэптам веры ў маім народзе, веры ў нагоду выпіць «па сто». I, ўласна кажучы, на ўласнай мове хочацца толькі зацята маўчаць. Ў несказаным слове, нібыта ў замове, яднаюцца «дзякуй» і «ё... твою мать». А з словаў такіх – складаюцца вершы. I іх застаецца адно запісаць – «Ты быў не апошнім, на шчасьце й ня першым» напіша хтось іншы, і, пэўна, што лепшы, і кропку паставіць, каб ты змог пачаць...
|
|